Laatste paar weekjes in Semarang!

Hallo Nederland!
Hier weer even een update vanuit Indonesië! Afgelopen weken stonden Yogjakarta, Bali en de Bromovulkaan op het programma, een hoop hoogtepunten, dus een hoop om over te vertellen!
Laat ik maar beginnen bij het begin, Yogjakarta! Wat een heerlijk stadje! Nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar wat was het fijn om weer lekker onder de toeristen te zijn, lekker uiteten, terrasjes en souvenirtjes kopen enzo :). We hebben alle toeristische bezienswaardigheden gezien, waaronder de Borobudur en de Prambanan, dé tempels van Java. Serieus mooi maar ook serieus heel druk.
Een van de andere indrukwekkende momenten in Yogja was toch wel de vogeltjesmarkt. Heel veel vogeltjes, maar ook kittens, puppy’s, konijntjes, schildpadden, hamsters, cavia’s, gekko’s, slangen, geleurde kuikentjes, kikkers en nog heel veel meer verschillende dieren, in veel te kleine kooitjes. Vet zielig! Over beesten gesproken, we hebben dat weekend Kopi Luwak geproefd! Dat is hele dure, zeldzame koffie, gemaakt van koffiebonen die zijn uitgepoept door luwaks. De luwak is een beestje wat een beetje lijkt op een wasbeertje. Ze eten koffiebonen op koffieplantages en poepen de koffiebonen dan weer in zijn geheel uit! Klinkt een beetje vies, maar de koffie die van de poep gemaakt werd was echt lekker!
Na een weekendje Yogja was het tijd voor ons laatste weekje op emergency. Een kort weekje weliswaar, want we kregen en aantal vrije dagen. Daar hebben we van geprofiteerd, 6 dagen Bali stonden voor de deur!
Om 6u ’s ochtends vertrok ons vliegtuigje richting Den Passar. Lekker vroeg het wekkertje gezet, wat voor deze ene keer helemaal niet erg was! Bali is nog geen twee uur vliegen, dus eigenlijk waren we er zo. We hadden van tevoren een hotelletje geboekt in Sanur, waar we mooi onze spullen konden dumpen. We konden nog niet in onze kamer, dus we zijn heeeeerlijk heel de middag gaan shoppen in Kuta! Het voelde een beetje alsof we weer in Europa waren, want er waren alleen maar bekende winkels (Zara, Bershka, Mango enz. hemelllll) en dus ook alleen maar Europese en vooral Australische toeristen. Natuurlijk konden de nodige etentjes, terrasjes en strandbezoekjes niet ontbreken, tijdens onze minivakantie! Ook zijn we lekker gaan stappen in Kuta. Dat was superleuk! Je komt er veel andere reizigers tegen en iedereen staat open voor een babbeltje en natuurlijk voor een drankje!
Bali is trouwens echt heel anders dan Java. Op Bali zijn de meeste mensen hindoeïstisch, en dan merk je meteen. Je ziet overal kleine tempeltjes, overal op straat liggen kleine offertjes en bovendien is er in het zuiden van Bali veel toerisme, wat dus meer welvaart met zich meebrengt. Mensen in Bali zijn gewend om toeristen te zien, en willen dus godzijdank niet elk moment van de dag met je op de foto! Dat was heel relaxt voor ons, aangezien wij in Semarang zo wat de enige ‘toeristen’ zijn en nog steeds elke dag, gevraagd of ongevraagd, op de foto worden gezet.
In Sanur zaten een aantal klasgenootjes, die daar hun stage lopen. Een bezoekje aan hun villa kon dus ook niet aan ons reisje ontbreken! Een beetje jaloers werden we er wel van hoor, wat een paleisje!
Ook hebben we natuurlijk nog een beetje cultuur gesnoven en zijn we met een personal driver rond gaan rijden door Bali, waarbij we verschillende mooie tempels en rijstvelden hebben bezocht.
Ubud en Seminyak stonden ook nog op het programma. We zijn op scootertjes naar Ubud gereden, wat al een heel avontuur op zich was, aangezien ik nou niet bepaald de meest ervaren scooterrijder ever ben. Ubud was wel heel leuk, veel leuke winkeltjes en restaurantjes. Seminyak was ook erg mooi, daar hebben we op het stand op zitzakken onder het genot van een drankje naar de Balineese zondondergang gekeken. Genieten!
De laatste dag op Bali hebben we geraft. We gingen met de boot door een rivier die door de steile rotswanden liep. Allemaal keispannend, maar uiteindelijk vond ik de spinnen(webben), die er duizenden waren, enger dan het raften zelf.
Aan elk feest komt een eind, 6 dagen vlogen om en al snel was het tijd om onze tassen weer in te pakken om terug naar Semarang te vliegen..
Terug in Semarang stond ons een nieuwe uitdaging te wachten, stage lopen op Bougenville, de kraamafdeling! Elke dag baby’tjes wassen, knuffelen en verzorgen, heerlijk. Het team op bougenville is heel lief en behulpzaam, dat is fijn. Echt een grote uitdaging is het echter niet, aangezien de ziektebeelden die je daar ziet niet erg complex zijn. Wel leuk om nog een beetje te oefenen met Indonesisch praten. We kunnen bijvoorbeeld aan de moeders vragen of we hun baby mogen meenemen om te wassen, dat vinden die moeders dan helemaal leuk, haha.
De door ons gemaakte poster was trouwens een succes! Na goedkeuring van de directeur van het ziekenhuis mocht onze poster opgehangen worden! Ze waren er erg blij mee, daar waren we stiekem wel een beetje trots op.
Ook hebben we afgelopen week capping day mogen bijwonen! Een hele speciale dag voor verpleegkundestudenten hier! De eerstejaars studenten moeten dan een soort eed afleggen, dan krijgen ze hun verpleegkundekapje en mogen ze de praktijk in. Daar gaat een hele ceremonie aan vooraf, inclusief zang, dans en Florence Nightingale! Heel leuk om te zien! We vragen ons nu alleen wel een beetje af waar ze in dat eerste jaar meer mee bezig zijn, leren om verpleegkundige te worden, of oefenen met zingen in meerstemmige canon???
Natuurlijk kan een feestje op zijn tijd niet ontbreken aan onze tijdsinvulling hier. We zijn vorige week op een 80’s party geweest, georganiseerd door een Nederlandse vrouw die we hier via via hebben leren kennen. Na wat advies van onze moeders (mam, hoe had jij je haar in de 80’s?), gingen we, volledig in stijl naar het feestje. Supergezellig en weer wat interessante mensen ontmoet! We zijn daar uitgenodigd om te komen lunchen, door een Nederlands stel die al een aantal jaren in de bergen van Semarang wonen (ja, die hebben we hier ook, bergen!). Ze wonen daar supermooi in een zelfgebouwde villa. Inspirerende mensen, want ze weten heel veel over de samenleving hier, over hoe de vork nou eigenlijk echt in de steel steekt met die corrupte overheid.. Mooi om te zien hoe ze op hun manier een steentje bijdragen aan de samenleving, en daarbij zijn het ook nog eens uitstekende koks, dat hebben we wel geproefd tijdens die lunch!
Het is hier niet alleen rozengeur en maneschijn, ook hier zit wel eens een beetje tegen. Vorige week wilden we ons visum gaan verlengen. Op het immigratiebureau aangekomen kwamen we er achter dat ons visum al maar liefst 9 dagen verlopen was! Oeeeeps foutje! We hadden ons totaal vergist in de datum en waren en van uit gegaan dat we nog langer de tijd hadden om ons visum te verlengen. Voor elke dag illegaal in het land moesten we een dikke vette boete betalen, en daarbij moesten we allemaal een persoonlijke verklaring afleggen op het bureau, waarom we illegaal in het land waren. Ze moesten alles van ons weten en het voelde echt alsof we een stelletje criminelen waren. Na vier dagen op en neer naar het immigratiebureau was het gelukkig opgelost. Nu zijn we gelukkig weer legaal!
Na een hoop gedoe met de immigratiedienst was het tijd voor ons laatste uitstapje vanuit Semarang, de Bromovulkaan! Dit scheen toch wel een van de mooiste plekjes van Java te zijn, en dit kon dus niet aan ons programma ontbreken. Na een busreis van 10(!) uur kwamen we aan in Malang, een stad vlakbij de Bromo. Eenmaal aangekomen kwamen we er achter dat ze tijdens de busreis al ons geld uit onze portemonnees hadden gestolen. Tegenvaller nummero 1. Het was nog vroeg (half 6 in de ochtend) dus er was nog niks te doen op straat. We zijn ergens gaan ontbijten om even bij te komen van die domper tijdens de busrit. In de middag zijn we doorgereisd naar een volgend plaatsje, waarvanuit we dan gemakkelijk een zogenaamde sunrise tour zouden moeten kunnen boeken richting de Bromo. Helaas pindakaas voor ons zaten alle homestays en hotels daar vol, omdat er een festival aan de gang was. Toen moesten we een heel eind van de Bromo af in een krakkemikkige homestay inclusief mieren in het bed, exlusief wc en douche. Tegenvaller nummero 2. Aangezien we een heel eind van de Bromo afzaten moesten we die nacht om half 2 ’s nachts ons bed weer uit. Want die sunrise, die wilden we echt niet missen. Zo gezegd zo gedaan, na een veel te duur ritje, midden in de nacht, in een minibusje en vervolgens in een jeep, kwamen we aan bij een veel te druk sunrise view point, waar het ernstig koud was. Dat was opzich ook wel weer romantisch, we zijn lekker met z’n drietjes tegen elkaar aan gaan zitten, wachten op die spectaculaire sunrise.
Na de sunrise mochten we dan toch echt de Bromovulkaan van dichtbij gaan bekijken. We reden door een prachtig gebied. Een beetje jammer was dan weer dat we maar een uurtje de tijd kregen om de krater te beklimmen. Dus wij die berg op rennen, snel foto’s maken en weer terug rennen, om er vervolgens achter te komen dat het ritje terug nog geen 2km was, wat we ook makkelijk hadden kunnen lopen. Toen moesten we nog eens een uurtje of 2/3 wachten tot we in een megavolgestouwd busje terug mochten naar het plaatsje waar vanaf onze bus terug vertrok. Om vervolgens nog eventjes met de bus weer 10 uur terug te moeten rijden naar Semarang. Allemaal supermooi en spectaculair die Bromovulkaan, maar toch ook wel erg vermoeiend allemaal.
Zo, nu is mijn verhaal wel weer even lang genoeg denk ik! Als je helemaal tot hier gelezen hebt, chappeau, bedankt voor het lezen! 
Nog twee weekjes stagelopen en dan zit mijn tijd in Semarang er alweer op. Het wordt alweer tijd om afscheid te nemen van de mensen hier, en er staan alweer verschillende afscheidsdinnertjes gepland.
Afscheid nemen is nooit leuk, maar toch heb ik ook wel heel veel zin om te gaan reizen, samen met Marijke. We zijn toe aan weer een nieuw avontuur!
Liefs en Groetjes en veel plezier met BBQ’en in Nederland, aangezien iedereen dat nu schijnt te doen, met dat schitterende, geweldige mooie weer daar!